mantinades

Μαύρο κελί της φυλακής
την αγκαλιά σου κάμε,
να κάνω χίλια φονικά
πάντα κοντά σου να 'μαι

Αν χρειαστείς μια αγκαλιά
φώναξε το όνομα μου
κι αν δεν μπορώ να έρθω εγώ
θα στείλω την καρδιά μου

Με ολόμαυρο πουκάμισο
Στο φέρετρο να μ’ έχουν
Κι’ όσοι για μένα κλάψουνε
Από σεβντά κατέχουν

Σου χάρισα ψυχή καρδιά
και όλο μου το σώμα
μα συ με απαρνήθηκες
και μ’ έστειλες στο χώμα

Δεν έχει ελπίδα τ' όνειρο
αφού θα ξημερώσει,
και θα 'ρθει ο ήλιος ο φονιάς
πάλι να το σκοτώσει

Αστέρι με είπαν μια φορά
και ίσως να γίνω φως μου
αν το θελήσεις να γενείς
εσύ ο ουρανός μου

Όσες οι στάλες της βροχής
μέσα στην καταιγίδα,
τόσες φορές σε σκέφτηκα
την μέρα που δε σ' είδα

Βραδιάζει απόψε απότομα
κι εγώ κοιτώ τ' αστέρια,
πως θα θελα να σε κρατώ
μέσα στα δυο μου χέρια...

Πρόσκληση να τσί στείλετε
στό θάνατο μου νά ΄ρθει
προσωπική κι ο φάκελος
πρός τό φονιά να γράφει...

Δυο λόγια μόνο θα σου πω πριν φύγεις και μ' αφήσεις,

σκέψου πως είναι δύσκολο φωλιά να ξαναχτίσεις.

Κάμε λογαριασμό και βρες χαρές που σου 'χω δώσει

κι αναλογίσου ύστερα πως τσι 'χεις ξεπληρώσει.

Βρίσκω αθάνατο νερό να πιω να μη ποθάνω

μ' αφού δε πίνεις ούτε εσύ, ιντα θα ζω να κάνω.

Όταν θα νοιώσεις ίντα θα πει αγάπη και πονέσεις

όλες τις τρέλες πού ‘κανα θα μου τις συγχωρέσεις.